LIAR Part.IX

*oczami Perrie*

Trzęsącymi rękami wykręciłam  numer na pogotowie. Tak cholernie bałam się o Leigh. Po dwóch sygnałach usłyszałam czysty, kobiecy głos.

-Witam. W czym mogę pomóc?- powiedziała.

-Dzień dobry. Nazywam się Perrie Edwards i moja przyjaciółka jest nieprzytomna. Musicie jak najszybciej przyjechać.

-Proszę się uspokoić i powiedzieć adres, pod który mamy przyjechać i czy pani koleżanka oddycha.- odezwała się kobieta i zaczęła w tle wzywać lekarzy do ambulansu.

-Oxford Street 1. Oddycha ale pośpieszcie się, bo nie wiemy co jej jest.- krzyknęłam do słuchawki i się rozłączyłam.

Nie minęło 10 minut a do drzwi zadzwonili lekarze. Jesy pobiegła aby otworzyć. Dwóch facetów w czerwonych kombinezach położyło Lee na noszach i zabrało ją do karetki. Nie zastanawiałyśmy się ani chwili dłużej i wsiadłyśmy do samochodu Jesy. Pędziłyśmy za karetką aż w końcu dojechałyśmy do najbliższego szpitala. Zanim jeszcze Jess zatrzymała auto my z Jade biegłyśmy już w kierunku wejścia do szpitala. Zatrzymała nas jakaś nadęta pielęgniarka.

-A dokąd to tak panie biegną? To jest szpital a nie plac zabaw.- powiedziała i zilustrowała nas wzrokiem od góry do dołu.

-Słuchaj no babo. Nasza przyjaciółka trafiła właśnie do szpitala i chcemy wiedzieć co jej jest. Więc z łaski swojej odwal się.- odezwała się Jadey i wyminęła to wstrętne babsko. Nie traciłam czasu i pobiegłam za nią.

-Ale jej powiedziałaś- krzyknęłam do niej kiedy pędziłyśmy przed siebie.

-Będzie się tu mnie czepiać jakaś jędza. Niech spierdala. – odparła.

Nagle poczułyśmy jak na kogoś wpadamy. Na sto procent był to mężczyzna. Popatrzyłyśmy z Jade w górę i ujrzałyśmy młodego lekarza.

-Coś się stało? Gdzie tak panie pędzą?-zapytał się. Przynajmniej był miły. No i oczywiście ładny. Boże Perold o czym ty teraz myślisz?

-Nasza przyjaciółka trafiła tutaj do szpitala. Niech pan nam powie gdzie ona jest- odpowiedziałam łamiącym się głosem. Wtem obok nas znalazła się Jesy.  Uśmiechnęła się do lekarza.

-Spokojnie. Jak ona się nazywa?- odparł. Był tak cholernie spokojny. Przecież to moja przyjaciółka a ten jakby nic się nie stało.

-Leigh-Anne Pinnock- powiedziała Jadey.

-Więc tak: obecnie jest ona pod obserwacją. Musimy zrobić badania żeby dowiedzieć się co jej jest.- odparł.

-Możemy ją zobaczyć?- rzuciła nieśmiało Jesy. Ten lekarz ją onieśmielał. Naprawdę onieśmielał. Kto by pomyślał.

-Oczywiście. Jeżeli miałyby panie jakieś pytania to zapraszam do mojego gabinetu. Jestem dr. Justin Bieber i mój gabinet znajduje się pod czwórką.- uśmiechnął się i nas wyminął. Jezu jaki genialny uśmiech.

-Chodźmy do niej!-jako pierwsza otrząsnęła się Jade. Widać, że jej nie kręcił. Dla niej istnieje tylko ten Harry. Ehh. Jak ja i Jesy mamy się ogarnąć gdy zobaczyłyśmy tak cudownego faceta?

*oczami Leigh-Anne*

Obudziłam się w jakimś białym pomieszczeniu. Nie wiedziałam gdzie jestem. Stała nade mną jakaś kobieta i robiła coś nad moją głową. Strasznie bolała mnie głowa. Podniosłam rękę i ujrzałam wbity w nią wenflon.

-Witam  panno Leigh. Jak się pani czuje?- odezwała się kobieta i promiennie się do mnie uśmiechnęła.

-Głowa mnie strasznie boli. Gdzie ja jestem?- zapytałam ochrypłym głosem i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu.

-W szpitalu. Pani przyjaciółki czekają na korytarzu. Chce je pani zobaczyć?- odparła i zaczęła wszczykiwać mi jakieś paskudztwo. Jego działanie poczułam w żyle. Uhhh, ohyda.

-Tak. Oczywiście, proszę je wpuścić.- powiedziałam a pielęgniarka natychmiast wykonała moją prośbę.

-Moja kochana! Jak się czujesz?- pierwsza wparowała Jadey i usiadła na szpitalnym krzesełku. Za nią weszła Pezz z Jesy.

-Głowa mi pęka. Co się stało? Pamiętam tylko co powiedziała Perrie o Joshu a później obudziłam się tutaj.- powiedziałam zachrypniętym głosem.

-Miałaś wypadek pamiętasz? Później pojechałyśmy do mnie i zaczęłyśmy opowiadać co przed sobą ukrywamy. Kiedy przyszła twoja kolej ty nic nie powiedziałaś. Przestraszyłyśmy się i zadzwoniłyśmy po karetkę.- opowiedziała mi wszystko Perrie.

-Witam panią panno Leigh-Anne! Jak się pani czuje?- do pokoju wkroczył niesamowicie przystojny lekarz.

-Proszę mówić do mnie Lee- odparłam i uśmiechnęłam się do chłopaka.

-Dobrze w takim razie jak się czujesz Lee?- zapytał i zaczął analizować moją kartę.

-Niech mi pan da coś na ból głowy.- odparłam cicho.

-Nie dziwię się. Mocno uderzyłaś się w głowę.- powiedział i ponownie się uśmiechnął. Jezu, jaki śliczny. Ogar Lee! Masz kurwa chłopaka!

-Gdzie jest moja córka?- usłyszałyśmy na korytarzu głos mojej mamy i po chwili zobaczyłam ją w drzwiach.- Leigh! Kochanie! Nic ci nie jest?

-Wszystko dobrze. Nie martw się mamo.- odparłam i odgoniłam ją od pocałowania mnie w czoło.

-Pani jest mamą tak?- powiedział chwila, chwila dr. Bieber.  Moja rodzicielka tylko przytaknęła.- W takim razie zapraszam panią do mojego gabinetu na rozmowę.

-My też możemy?- zapytała się Jesy nieśmiało.

-Oczywiście. Jeżeli tylko Lee na to pozwoli to zapraszam za mną.- powiedział i szeroko się do niej uśmiechnął. Ja tylko przytaknęłam głową i już po chwili zostałam sama w pomieszczeniu…

-----------------------------------------------

Eloszki! Rozdział pojawił się kilka dni później dlatego, że dopiero dzisiaj pojawił się 6 kom -,- 

Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem kom pojawią się szybciej. WESOŁYCH ŚWIĄT WAM ŻYCZĘ!!! Spotkamy się 26 grudnia bo wtedy pojawi się kolejny rozdział, ale najpierw musi być 6 kom więc spinać tyłki bo jak nie to nie będzie :D

Wchodzi Jasio do windy. Pan, który jest w windzie pyta się go:

-Na 2?

-Piotrek.

lolz

AAAAAAAAA Justinek *.* Justinek *.* Justinek *.* w moim fanfiction <33333

Dobra ogar!

ogar! 

JUSTINEK!!!! <3333

ku*wa ogar! 

no dobra!

nie ma to jak gadać sam ze sobą :)

żegnam! :)

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!