Be my lover Part.I

*oczami Zayna*

Odważyłem się. Powiedziałem jej, że ją kocham. Spojrzałem na nią. Wyglądała jakby zobaczyła ducha.

-Zayn..-odezwała się cicho. Ja szybko jej przerwałem.

-Kocham cię, ale wiem, że ty tego nie odwzajemniasz. Jednak zrobię wszystko żebyś poczuła do mnie to co ja czuję do ciebie. Nie poddam się. Będę wierzył i walczył-mówiłem.

-Zayn…-znowu próbowała coś powiedzieć.

-Tak wiem. Jestem brzydki, głupi i nie zasługuję na ciebie. Nie musisz mi tego mówić-odparłem smutnym głosem.

-Zayn! Kurwa mać! Dasz mi coś powiedzieć?????-krzyknęła wściekła Pezz. Przestraszony tylko kiwnąłem głową.-Możemy spróbować być razem-powiedziała cicho i spuściła głowę.

-Naprawdę?-krzyknąłem zdziwiony, szczęśliwy i nie wiem jeszcze jaki.

-Tak. Jeśli nam się uda będziemy razem na dłużej a jeżeli nie to będziemy przyjaciółmi.- obdarowała mnie niezwykle pięknym, dziewczęcym uśmiechem. Wtedy jak na złość zabrzęczał mój telefon.

 -Przepraszam cię strasznie Pezz ale coś jest Niallowi. Muszę lecieć-odezwałem  się smutnym głosem i wstałem z kanapy. Podeszliśmy razem do drzwi.

-Jutro o 7 wieczorem przychodzą do mnie dziewczyny na imprezę. Pogadaj z chłopakami i wpadnijcie w piątkę. Będzie fajnie.-odezwała się takim słodkim, przekonującym głosem.

-Jasne. Pogadam z nimi. Na pewno wpadniemy. Czyli można powiedzieć, że jesteśmy parą?-zapytałem niepewnie.

-Tak, jesteśmy parą. Nie mów nikomu, jutro im powiemy. Dobranoc Zayn- odparła i pocałowała mnie w policzek. Pożegnałem się z moją ukochaną i ruszyłem do mojego auta. Moje największe marzenie się spełniło! Byłem taki szczęśliwy, że aż chciałem skakać z radości. Przyjechałem moim autem pod nasz wspólny dom zanim wszedłem przybrałem normalną minę, jakby nic się nie stało. Wszedłem do chaty i ujrzałem Louisa wraz z Niallem na kanapie.

-Co się stało?-zapytałem i do nich podszedłem.

-Nie chce jeść i nie ma zamiaru mi powiedzieć o co chodzi.- odpowiedział zrezygnowany Lou.

-Nialler kochanie, spójrz na tatusia i powiedz o co chodzi mój ty miśku.-powiedziałem słodko do przyjaciela.

-Pokłóciłem się z Cheryl i w dodatku nie ma moich ulubionych chipsów .- odezwał się cicho i zaczął płakać.

-Oj Niall. Zaraz pojadę kupić ci te chipsy.- odpowiedział Louis i wyszedł z domu. Blondasek od razu się rozchmurzył a ja tylko się z niego śmiałem.

Zostawiłem go po jakiś 10 minutach samego i udałem się do pokoju. Wziąłem szybki prysznic i położyłem się do łóżka. Zacząłem wyobrażać sobie nasze pocałunki, sceny łóżkowe itp. No co? Nie jestem zboczony. Tylko myślę co mogę w przyszłości robić z MOJĄ DZIEWCZYNĄ PERRIE!

*oczami Jade*

Siedzieliśmy z Harrym w jakiejś restauracji. Na początku wszystko było takie sztywne, później jednak zaczęliśmy żartować. Było naprawdę cudownie. Postanowiliśmy się przejść do mojego domu.

-Jadey.-odezwał się cicho Harry, gdy byliśmy już w pobliżu.

-Słucham cię.- uśmiechnęłam się do chłopaka najładniej jak umiałam.

-Przepraszam, za to jak się zachowałem. Źle oceniłem Perrie. Wybacz mi.-powiedział i spojrzał na mnie nie pewnie.

-To ja przepraszam. Nie powinnam tak się wobec ciebie zachowywać.-przytuliłam się do loczka. Poczułam ciepło bijące od jego ciała. Wtedy Harry ukląkł przede mną i złapał za moją dłoń.

-Jade Amelio Thirlwall. Zgodzisz się zostać moją dziewczyną? Kocham cię.-pocałował moją dłoń i spojrzał głęboko w moje oczy, aż mi ciarki przeszły.

-Tak Harry Edwardzie Stylesie. Bardzo cię kocham.- odparłam i rzuciłam się na szyję chłopaka. Ten podniósł mnie i mocno przycisnął do swojego ciała. Po jakiś kilku minutach w ramionach mojego chłopaka on w końcu postawił mnie na ziemię. Wymieniliśmy się spojrzeniami i już wiedziałam, że oboje myślimy o tym samym. Hazza delikatnie i nieśmiało zbliżył się do mnie ja jednak przyciągnęłam go do siebie za krawat złączając nasze usta. Nasze języki wirowały między sobą w jakimś nieznanym mi rytmie lub tańcu. W końcu jednak się od siebie oderwaliśmy. Uśmiechnęłam się do Harry’ego i ostatni raz go pocałowałam. Ruszyłam do wejścia machając mu po drodze. Czułam się świetnie. Jestem z kimś z kogo kocham a moje przyjaciółki to akceptują.

-Gdzie byłaś?-odezwała się Danielle gdy tylko weszłam do kuchni.

-To chyba nie jest twoja sprawa.- warknęłam w odpowiedzi. Zabrałam z lodówki coś do picia i ruszyłam do pokoju.

-Naprawdę nie stać cię na kogoś lepszego tylko na młodego Stylesa- powiedziała do mnie gdy wchodziłam po schodach.

-O co ci chodzi?-zapytałam i podeszłam do niej. Miałam ochotę wyrwać jej te kudły i udławić ją nimi.

-Spotykałam się kiedyś z jego ojcem, jednak szybko mnie zdradził. Myślisz, że jego synek Harry będzie inny?-triumfująco się do mnie uśmiechnęła. Musiałam się powstrzymywać żeby jej nie przyłożyć.

-Nie wierzę ci! Jesteś podła i tylko czekasz na no aby mnie zniszczyć! Nie znasz Harry’ego! Nie wiem jak mój ojciec może z tobą być! Nienawidzę cię!-krzyknęłam i uciekłam do mojego pokoju.

Jak ona mogła mi coś takiego zrobić? Wredna szmata. Jednak może ona ma rację. Może Harry będzie takie sam jak jego ojciec. Nie! Nie mogę jej w to uwierzyć! Kiedy moje życie osobiste w końcu się ułożyło, Danielle wszystko musiała zepsuć. Zmęczona i zdołowana położyłam się spać.

----------------------------------------------

No hejka! rozdział krótki wiem ale mam nadzieję, że jesteście zadowoleni bo Zayn jest z Perrie a Harold z Jade :D

w ogóle postanowiłam, że ten blog będzie miała jeszcze przynajmniej 1 część oprócz tej bo mam na niego milion pomysłów cieszycie się nie? *.*

nie ma żartu ani nic, bo mam koleżankę w szpitalu i jakoś mi nie do śmiechu :(

kolejny rozdział pojawi się w piątek lub czwartek. liczę na 6 kom 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!