Change your life Part.I

*oczami Perrie*

Budzę się kolejnego dnia bez niego. Nic nie ma sensu. Nie mam po co wstać, po co się ubrać, umyć, żyć. Spoglądam na swoje zabandażowane nadgarstki. Minęły dopiero dwa miesiące a ja przez ten czas trzy razy byłam w szpitalu. Nie umiem sobie poradzić z życiem bez Zayna. Byłam wrakiem człowieka. Wciąż jestem. Napuchnięte oczy, zatkany nos, czerwona twarz, wszystko przez moje nocne płakanie. Miałam brudne włosy, nie pamiętam kiedy ostatnio się pomalowałam. Z domu też nie wychodziłam. Na początku próbowałam walczyć o możliwość odwiedzania go w więzieniu. Odmówili mi bo nie byłam z nim spokrewniona. Jego żoną też nie byłam. Nie zwracali uwagi na to, że noszę w sobie jego dziecko. Wtedy mój świat kompletnie się zawalił. Od tego czasu nie wyszłam już więcej do ludzi.

Dotknęłam ręką brzucha i poczułam przyjemne kopanie. Moja niczego nie świadoma córeczka. Tylko ona potrafiła poprawić mi chociaż trochę humor. Zayn nawet nie zdążył się dowiedzieć o płci naszego maluszka. Nikt prócz mnie nie wiedział.

Usłyszałam przekręcanie zamku w drzwiach. Znowu ktoś z moich przyjaciół przyszedł sprawdzić czy żyję. Martwili się o mnie i o małą. Byłam w tak głębokiej depresji, że coraz częściej myśli o ranieniu samej siebie krążyły po mojej głowie. Zamknęłam oczy udając, że śpię. Nie chciałam z nikim rozmawiać, słuchać jaki piękny jest dzień. Moim marzeniem było zasnąć na cały rok i obudzić się w dniu, w którym do sypialni zamiast dziewczyn wejdzie Zayn i  już zawsze będzie ze mną.

-Perrie.- poczułam czyjąś rękę na ramieniu. Początkowo nie chciałam otwierać oczu ale znowu wpadliby na pomysł, że coś sobie zrobiłam.

Jak przez mgłę ujrzałam Liama i Jesy. A więc dzisiaj oni odbywają przy mnie dyżur.

-Proszę, dajcie mi spokój. Chcę być sama.- szepnęłam.

Dzisiejszego dnia czułam się wyjątkowo źle. Nie chciałam Jesy, nie chciałam Liama zachęcających mnie do wyjścia na dwór, do normalnego życia. Chciałam płakać i tęsknić. Wyobrażać sobie, że on leży obok mnie. Że to wszystko z Joshem nigdy się nie wydarzyło.

-Musisz coś zjeść. Dziecko musi czerpać energię od ciebie. -przyjaciel pogładził mnie po policzku.

Szybko jednak odsunęłam się od jego ręki. Nie chciałam  żeby ktokolwiek mnie dotykał.

-Chodź, pomogę ci się umyć.- Jesy wyciągnęła do mnie dłoń pomagając mi wstać.

Przystałam na jej propozycję. Chciałam spać ale wiedziałam, że oni długo nie dadzą mi spokoju. Miałam nadzieję, że jak się umyję i zjem to zostawią mnie samą.

W łazience usiadłam na stołku a Jesy zaczęła myć moją twarz. Spłukiwała resztki łez. Kiedy skończyła wyglądałam już trochę lepiej ale w sercu ciągle czułam się jak dno.

Jesy zaczęła rozpinać powoli koszulę Zayna, w której spałam. Kiedy już musiałam się ubrać, zakładałam jego ubrania. Kiedy spałam to prawie codziennie miałam na sobie jego koszulki. Zapach tych ubrań przypominał mi o nim.

Kiedy jej palce znalazły się na guziku przy brzuchu złapałam ją za rękę. Jesy spojrzała na mnie zaskoczona.

-O co chodzi?- zapytała.

-Ja to zrobię.- szepnęłam.

Nie chciałam aby ktokolwiek dotykał mojego brzucha. Nieszczęście przyczepiło się do mnie i może byłam nienormalna ale bałam się, że teraz los skarze moje dziecko tak jak wcześniej zrobił to z Zaynem.

Ściągnęła ze mnie koszulę i w jej oczach zobaczyłam przerażenie. Nie wiedziałam o co jej chodzi więc spojrzałam w lustro. Wtedy Jesy się odezwała.

-Perrie, kiedy ty ostatnio coś jadłaś?

______________________________________

HELLO AGAIN <3

Powróciłam moi kochani, powróciłam:D

I to z 5 częścią <3

Rozdział jest depresyjny i uwierzcie mi że Perrie naprawdę jest w tak głębokiej depresji że szybko z tego nie wyjdzie.

I wydaje mi się że jest też trochę hipokrytką bo z jednej strony dla niej najważniejsze jest dziecko a z drugiej sama się unicestwia

To pokazuje jaka jest zagubiona i osiągnęłam efekt taki jaki chciałam :)

Pytania/opinie/uwagi piszcie w komentarzach, wszystko biorę na klatę 

Kolejny rozdział wkrótce <3

Buzi buzi :*

Karo ^^