Change your life Part.VIII

*oczami Perrie*

Ból wzrastał niewyobrażalnie z każdą mijającą sekundą. Porównywałam go z paleniem się żywcem. Rzeczywiście krzyczałam, całe ciało mnie piekło. Błagałam kogokolwiek o pomoc. Załzawionymi oczami zobaczyłam spanikowanego Zayna a po chwili grupkę ludzi w białych fartuchach. Od razu odsłonili moje plecy i wbili igłę niosącą ukojenie.

Niestety wiedziałam, że ten ból wróci ze zdwojoną siłą. Nie myliłam się…

~~

Lekarka wykonywała mi właśnie USG. Nie miałam siły spoglądać na ekran, za to Zayn był jak zahipnotyzowany. Starał się ukryć łzy w oczach, jednak ja je widziałam. Byłam pewna, że teraz w końcu odnajdziemy swoje szczęście.

-Jak się pani czuje?-zapytała kobieta.

Spojrzałam na nią zmęczonymi oczami. Byłam naprawdę wykończona a moja córka wciąż dawała o sobie znać.

-Chcę już urodzić- szepnęłam.

Naprawdę miałam dość.

Jak na zawołanie uczucie palenia żywcem powróciło. Tym razem mój krzyk przerodził się w szloch. W końcu zabrali mnie na porodówkę.

~~

-Zayn boję się.- zaskomlałam kiedy personel przygotowywał wszystko.

-Jestem przy tobie, kochanie.- ucałował moją dłoń a na jego twarzy pojawił się uśmiech szczęścia.

Zayn mówił coś dalej ale moje oczy zaczęły się przymykać. Przez zaćmę zobaczyłam jak go wypraszają a po chwili już odpłynęłam w głęboki sen.

~~

~Jak to jest kochać kogoś tak mocno, że aż boli? Zastanawialiście się kiedyś nad sensem miłości? Dlaczego każdy pozwala sobie w niej utonąć? Jestem Perrie Louise Malik, matka i żona w kryzysie. Gdzie w tej chwili jest mój mąż? Tego nie wiem. Mamo, moje życie to koszmar.- rozpłakałam się pisząc post na blogu opisującym moje życie.

Nie wiem co robić. Pogodzić się z tym, że zniknął? Coraz częściej mam te myśli. Co jednak z moją 3-letnią córką? Zaczyna odczuwać brak ojca.

-Pezz..- szepnął. Wiedziałam, że to on. Wrócił.

Co robić? Odwróciłam wzrok i poczułam falę łez.

A jednak mnie kocha? Wiem, że znów odejdzie…~

Otworzyłam oczy. Paliło je światło lamp znajdujących się nade mną. Nie wiedziałam gdzie jestem. Płacz dziecka o wszystkim mi przypomniał.

-Panno Edwards, obudziła się pani w dobrym momencie. Właśnie pani córka złapała pierwszy oddech.- odwzajemniłam uśmiech kobiety.

Wciąż byłam słaba wręcz wykończona. Wzięłam jednak malutką na ręce i łzy szczęścia od razu popłynęły z moich oczu.

-Zawołajcie Zayna- powiedziałam cicho i po chwili ujrzałam go przed sobą.

Uśmiechnęłam się do niego i podałam mu bobasa. On też nie wytrzymał, płakał bardziej  niż ja.

-Kochanie, oto Violet Amelia Miriam Malik. Twoja córka.

Nagle moja głowa zawirowała. Nie widziałam już mojej rodziny ani lekarzy. To był lustrzany pokój. Byłam przywiązana do łóżka. Usłyszałam śmiech. W odbiciu każdego lustra nie widziałam jednak siebie a Josha. Wyciągnął ręce w moją stronę. Były już tak blisko, kiedy ja odpłynęłam w mrok…

__________________________

Witam.

Przepraszam, że tyle musiałyście czekać ale opuściła mnie wena i wciąż nie powróciła. Coś jednak z siebie wycisnęłam i powstał ten rozdział.

Jak oceniacie imię córki?

Pomysł na nie miałam już od dawna :)

Zbliżamy się coraz większymi krokami do końca DREAMS.

Pytania/opinie piszcie w komentarzach

Kolejny rozdział.. No cóż, nie wiem. Postaram się za max.7 dni dodać.

Karo <3