Change your life Part.V

*oczami Perrie*

-Mamusiu, popatrz co mam.- usłyszałam jakiś słodki głosik. Gdzie ja jestem? Nie było to moje mieszkanie. Stałam w ogrodzie, za mną był ogromny wiktoriański dom. O takim zawsze marzyłam.

-Mamusiuu.- ktoś ciągnął mnie za sukienkę. Ja jednak wciąż oddawałam się tej cudownej chwili. Piękne miejsce. Nie pamiętałam o wszystkich smutkach. Tutaj nie blakną tylko dobre wspomnienia.

-Obrażam się.- usłyszałam i wtedy spojrzałam w dół. Przede mną stała mała dziewczynka. Miała długie kasztanowe włosy, brązowe oczy, lśniącą skórę. Najpiękniejsza, jaką widziałam.

Odebrałam od niej bukiet pięknych kwiatków. Malutka pobiegła w głąb małego lasku znajdującego się wciąż na posesji. Zaciekawiona poszłam za nią.

-Chodź, pokażę ci coś. Tatuś spogląda na mnie codziennie. Przynoszę mu nowe kwiatki.-uśmiechnęła się słodko.

Zamarłam. Z moich oczu od razu popłynęły łzy. Przede mną ukazało się drzewo, lina i wiszący Zayn. Miał otwarte oczy ale nie żył. Upadłam na trawę i załamana płakałam coraz bardziej. W końcu nie mogłam już złapać tchu…

Wszystko zrobiło się czarne. Potem znów znalazłam się w ogrodzie. Ta sama scena rozegrała się na moich oczach. Śmierć Zayna na okrągło się powtarzała…

~~

Otworzyłam oczy czując na ramieniu czyjś dotyk. Jak przez mgłę zobaczyłam siedzącą Leigh i Jesy. Gdzie ja do cholery byłam?

-O mój Boże, Perrie!- krzyknęła Pinnock i przytuliła się do mojego bezwładnie leżącego ciała.

-O co chodzi?- zapytałam zaskoczona.

Chciałam sobie przypomnieć dlaczego jestem tak słaba. Niestety. Ostatnim co pamiętałam był spacer z Jade.

-Jesteś w szpitalu. Uległaś wypadkowi przez Josha.- odezwała się tym razem panna Nelson.

Wysiliłam szare komórki, wciąż nie pamiętałam co się wydarzyło. Nagle przypomniałam sobie o dziecku. Ze strachu dotknęłam ręką brzucha i poczułam ulgę. Wciąż żyło, wiedziałam to. Przed oczami pojawił mi się koszmar, który raz za razem powtarzał się kiedy byłam w śpiączce.

-Ile już tu jestem?- zapytałam po chwili.

-Pezz, za dwa tygodnie masz termin porodu.- odpowiedziała Lee a ja spojrzałam na nią zaskoczona.

Czy to oznacza, że byłam nieprzytomna ponad miesiąc? To by wyjaśniło czemu miałam tylko jeden sen. A raczej koszmar.

-Wiadomo co z Zaynem?- szepnęłam. W głowie wciąż miałam obraz jego powieszonego ciała.

-Nic nie wiemy. Wciąż nie pozwalają nam się z nim skontaktować.- powiedziała cicho Jesy.

Moim jedynym marzeniem było aby Zayn zjawił się przy porodzie. Chciałam aby zobaczył naszą córkę zaraz kiedy ta zaczerpnie pierwszy oddech. Wtedy nie sądziłam, że dzięki moim przyjaciołom jest to możliwe.

_____________________________________

Witam.

Przepraszam, że ten rozdział również jest nudny, nie miałam pomysłu co tutaj napisać.

Coś jednak skleciłam

Liczę na SZCZERE komentarze :)

OGŁOSZENIA PARAFIALNE:

Po głębszym zastanowieniu i przemyśleniach stwierdziłam i właśnie oświadczam wam iż DREAMS zakończy się wcześniej niż planowałam niedawno. Nie jest to mój jakiś kaprys autorski. Najzwyczajniej w świecie brak mi już pomysłów na przygody One Direction i Little mix. Na moje oko pojawi się jeszcze ok.5 rozdziałów, może więcej + epilog. Nie można ciągnąć tej historii w nieskończoność. Mam mnóstwo pomysłów, które w żadnym stopniu nie pasowałyby do DREAMS nawet gdybym chciała. Dlatego wkrótce pojawi się nowy blog. Mam nadzieję, że rozumiecie i uszanujecie moją decyzję. 

Póki co żyjmy faktem, że jeszcze kilka rozdziałów no i wkrótce pojawi się dzidziuś na świecie. Imiona dla dziewczynki już wybrałam, podejrzewacie jakieś? Piszcie w komentarzach wasze propozycje.

Kolejny rozdział wkrótce i mam nadzieję że będzie lepszy

Karo <3